Mescid-i Aksa’yı gördüm düşümde,
Bir çocuk gibiydi ve ağlıyordu.
Varıp eşiğine alnımı koydum,
Sanki bir yer altı nehri çağlıyordu.
Gözlerim yolarda bekler dururum.
Nerde kardeşlerim diyordu bir ses.
İlk kıblesi benim Ulu Nebi’nin,
Unuttu mu acaba bunu herkes?
Burak dolanırdı yörelerimde
Miraca yol veren hız üssü idim;
Belli kutsallığım şehir ismimden,
Her yana nur saçan bir kürsü idim;
Hani o günler ki binlerce mümin,
Tek yürek halinde bana koşardı.
Hem şehrim nebiler hatırı için,
Cevaba erişen dualar vardı.
Şimdi kimsecikler varmaz yanıma,
Müminden yoksunum, tek ve tenhayım.
Rüzgarlar silemez göz yaşlarımı,
Çöllerde kayıp bir yetim vahayım.
Mescid-i Aksa’yı gördüm düşümde
Götür müslümana selam diyordu,
Dayanamıyorum bu ayrılığa,
Kucaklasın beni İslam diyordu.