3 Eylül 1999 AKRA FM Cuma Sohbeti

-------------------------------------

Prof. Dr. Mahmud Es'ad COŞAN

ZİKRULLAH'IN KIYMETİ

Esselâmü aleyküm ve rahmetullàhi ve berekâtühû, aziz ve sevgili Ak Televizyon izleyicileri ve Ak Radyo dinleyenleri! Allah'ın selâmı, rahmeti üzerinize olsun... Allah rahmeylesin, lütfeylesin, kahrından, gazabından uzak eylesin... İki cihanda aziz ve bahtiyar eylesin... Her işinizin önünü, sonunu hayır eylesin... Cumanız mübarek olsun!..

Peygamber SAS Efendimiz'in Muaz RA'den, Ahmed ibn-i Hanbel'in kaydettiği, Taberânî'nin kaydettiği bir hadis-i şerifiyle --mealini daha önceki sohbetlerimde bildirmiştim, işaret etmiştim ama metn-i mübarekini de okuyarak bir daha hatırlatmak istiyorum-- bu hadis-i şerifle başlıyorum. Peygamber Efendimiz buyurmuş ki:

RE. 376/8 (Mâ amile âdemiyyün amelen encâ lehû min azâbillâhi min zikrillâhi. Kàlû ve lel-cihâd fî sebîlillâh. Kàle ve lel-cihâdu illâ en tadribe biseyfike hattâ yenkatı' sümme tadribe hattâ yenkatı') Sadaka rasûlüllah fî mâ kàl ev kemâ kal.

Efendimiz buyuruyor ki:

(Mâ amile âdemiyyün amelen) "Âdemoğlu, Hz. Âdem'in neslinden gelen, yâni şu insanlar..." Tabii mü'minler kastoluyor. Çünkü iman olmadı mı amelinin de kıymeti sıfır oluyor. Yâni her şeyin başı, temeli, esâsı, kökü, başlangıcı iman. İman olmadıktan sonra hiçbir şeyin kıymeti kalmıyor. Her şeyi hebâen mensûrâ oluyor.

"Âdemoğlu, (mâ amile) amel etmedi, işlemedi (amelen) bir iş... Âdemoğlu bir iş işlemedi, (encâ lehû) onu daha çok kurtarıcı, (min azâbillâhi) Allah'ın azabından onu daha çok kurtarıcı bir iş işlemedi, (min zikrillâh) Allah'ı zikretmekten. Allah'ın azabından onu daha iyi kurtaracak Allah'ı zikretmekten başka bir iş işlemedi."

Yâni işlediği bütün güzel ameller; tamam güzeldir, ibarettir, hayırdır, sadakadır, pekàlâ, Allah kabul etsin ama, Allah'ın azabından en çok kurtarıcı olan iyi işi, ameli kulun nedir? Allah'ı zikretmektir. Mâ amile amelen encâ min zikrillâh demek, yâni aradakileri atlayarak söylersek. Allah'ın zikrinden daha tesirli, azaptan kurtarıcı iş yapmış değildir, yapamaz, yoktur Âdemoğlu için, demek.

Yâni bir müslüman Allah'ın kahrına uğramak istemiyorsa, korkuyorsa ki hepimiz korkarız. Peygamber Efendimiz kendisi buyurmuş. Sonra vitir namazında okuduğumuz duâda geçiyor:

(Nercû rahmeteke ve nahşâ azâbeke) "Rahmetini umuyoruz yâ rabbi, azâbından da korkuyoruz!"diyoruz. Mü'min zâten korku ile ümid arasında, bu iki duyguya da birden sahip olacak. Yâni kendisini çok emniyette hissedip, kasılıp da havalara girmeyecek; çok da ümitsizliğe düşüp mahv u perişan etmeyecek kendisini.

Allah'ın rahmeti var, gelebilir. Allah'ın azabı var, o da gelebilir. Tabii azabından korktuğu için sorması lâzım, "Allah'ın kahrından, gazabından, azabına uğramaktan, şamarı yemekten, silleye muhatap olmaktan, mâruz olmaktan, hedef olmaktan nasıl kurtulurum?" diye herkesin kendi kendine sorması lâzım. Bir de bilen alimlere sorması lâzım:

"--Hocam, Efendim! Ben Allah'ın sevgisini kazanmak istiyorum, kahrına uğramaktan da korkuyorum. Ne yaparsam kahrına uğramam? Neler yaparsam rahmetini kazanırım?.."

Evet. Kahrından, gazabından en iyi kurtaracak çâre zikrullahtır. Rızasını, sevgisini kazanmaya en çok yarayacak ibadet zikrullahtır. Buyrun, Peygamber Efendimiz'in hadisi. Hem de Hanbelî mezhebinin imamı Ahmed ibn-i Hanbel --rahmetullàhi aleyh-- kitabına almış, Muaz RA rivayet etmiş bu hadis-i şerifi. İşte buyrun!

Şimdi Türkiye'deki yarım hoca veya yarım münevver, yarım aydın, yarı aydın, kafasının, kalbinin yarısı aydın, yarısı karanlık... Kalbi tabii katı, gerçekleri göremiyor, manevî bakımdan basireti kör. Zikrullaha düşman. Dünyanın bazı yerlerinde var böyle insanlar. Tesbihe düşman, zikrullaha düşman... E niye düşman oluyorsun? Peygamber Efendimiz hadis-i şerifte methediyor. Kur'an-ı Kerim'de Allah emrediyor:

(Üzkürullàhe zikren kesîrâ) (Ahzâb: 41) Yâni bu ayetler böyle... Hani derler ki: "Benim bu konuda benim kapı kanadı kadar senedim var" derler. Yâni birisi birisine bir söz sölediği zaman:

"--Yapma, etme..."

"--Niye yapmayacak mışım? Kapı kanadı kadar senedim var!" Yâni çok sağlam durumdayım. Hukukî yönden filân demek ister cevabı veren.

"Şimdi bu kadar ayetler, bu kadar hadisler varken senin zikir düşmanlığın, zikreden insan düşmanlığın nerden çıkıyor kardeşim?!." diye birilerinin bunlara sorması lâzım.

Neden? Çünkü adam bir de müslüman geçiniyor. Yâni şöyle "Ben de müslümanım." diyor, "Biz de müslümanız!" diyor. Kendisini çok aydın sanıyor. Karşısındakini cahil sanıyor. Yâni bütün zikredenleri cahil sanıyor. Halbuki kendisi cahil. Sanıyor ki müslümanlar dünyadan habersiz. Sanıyor ki müslümanlar ilimden, irfandan, fenden, sanattan habersiz. Sanıyor ki müslümanlar batıdan, doğudan habersiz. Batıdan da, doğudan da onlardan kat kat daha iyi haberdar. Oralarda geziyor, oraları tanıyor. Memleketi kurtarmaya çalışıyor. Kalkındırmaya çalışıyor, fedâkarca... Eline aldığı işi hepsinden kat kat daha güzel yapıyor!..

Beyefendi bir tutturmuş, kendisini aydın sanıyor, ileri sanıyor, ileride sanıyor, ilerici sanıyor, yâni ötekisini gerici sayıyor... Tamam "Gerici" dedi mi, bir o boyayı sürdü mü, adam allâme olsa, cihanın en faziletli insanı olsa artık kimse yüzüne bakmasın... Yâni Mevlâna bu devirde yaşasaydı, Yunus bu devirde yaşasaydı. Bu adamlar onları ne yaparlardı bilmem? Kıtır kıtır kesmek mi isterlerdi, taşlamak mı isterlerdi, hapse mi tıkmak isterlerdi? Ne olurdu bilmiyor.

İşte hadis-i şerif, işte ayetler! Allah'ı zikredeceksin! Kaçmak yok. Yâni kaçıyor... Allah'ı zikredeceksin! Neden? Çünkü dilinle zikrederken aklına yerleşecek, aklına yerleşince gönlüne yerleşecek. Gönlüne yerleşince, Allah'tan korkan, yaptığı her işi doğru düzgün yapan insan olacaksın. Faziletli insan olacaksın, duygulu insan olacaksın. Hassas insan olacaksın. Zulümden kaçacaksın. Haramdan kaçacaksın!..

Adam haram yiyor, adam zulüm ediyor, adam başkasının sırtından geçiniyor... Ama ilericiliği, çağdaşlığı başkasına bırakmıyor. Sen gerilerin gerisindesin! Gerilerin tâ gerisindesin! İlk çağlardasın sen, taş devrindesin. Belki daha insanların en ibtidâî şekilde yaşadığı devirde bile böyle değildi durum.

Yâni Allah'ı zikredeceksin, yaradanı bileceksin. Yaradanı bildin mi, yaradana kulluk ettin mi; insan evet Allah'a kul olur, yâni köle olur, kul olur ama âleme sultan olur. Allah'a güzel kulluk eden insanlar sultan olmuşlardır. Sultânül-evliyâ olmuşlardır, evliyâlar sultanı olmuşlardır. Kerâmetler göstermişlerdir. Fukaraya ötekilerin hepsinden daha fazla yardım etmişlerdir. Orduya herkesinden daha fazla yardım etmişlerdir. Müridlerini toplamışlar, cepheye gitmişlerdir. Zafer kazanmışlardır.

Padişahları, devlet başkanlarını hayra sevketmişlerdir. Hayırlı işler yaptırmışlardır. Vezirlere bütün hayır müesseselerini onlar yaptırmışlardır. Asıl sebebi görmek lâzım. Asıl teşvikçiyi, asıl yönlendiriciyi görmek lâzım.

Bütün o hayır kapılarını kapat. Ondan sonra memleketin ileri gideceğini düşün. Olmaz! Yâni bunu bir Yunanlı bile biliyor. Bir Sırp bile biliyor, dinine sarılıyor. Bir Avrupalı çok iyi biliyor. Bir Amerikalı çok daha iyi biliyor.

Çok daha iyi bildiği için, meselâ burda bugün yine geziyoruz, arkadaşla bir yere gidiyorduk. Arazilerin köşe başları, en güzel yerleri mahallelerde kiliselere ayrılmış. Kiliseler de geniş alanlara güzel, en yeni binaları yapmışlar. Devlet teşviki. Kesinlikle devletin siyasetinde kiliseyi desteklemek, dinî eğitimi desteklemek olduğu için her yerde kolaylık gösterilmiş.

Bizde aksi yapılıyor. Pekiyi bir insan nasıl ahlâklı olacak? Nasıl terbiyeli olacak? Nasıl dürüst olacak? Nasıl faziletli olacak? Nasıl sabırlı olacak?.. Bunun kaynağı ne? Çarşıdan alınmaz. teraziyle, metreyle ölçülüp, alınan, satılan bir şey değil. Bu eğitim. Bu eğitim de vicdan eğitimi. Okuldaki eğitim olmuyor! Okuldaki eğitim eğitciyi bile kurtarmıyor. Eğitilen değil, eğitici bile kurtulmuyor eğer manevî eğitim görmemişse.

O bakımdan hizaya gelmesi lâzım. Yâni kendisini bir şey biliyor sananlar kendilerinden çok daha yüksek insanlar olduğunu bilmesi lâzım. Kendilerinin dünyayı tanımadıklarını, ahireti hiç tanımadıklarını itiraf etmeleri lâzım. Cahilliklerini anlamaları lâzım.

Bakın burda Allah-u Teàlâ Hazretleri'ni zikretmenin en önemli şey olduğunu söylüyor Peygamber Efendimiz. Allah'ın kahrından kurtulmanın yolu.

--Allah'a inanıyor musun?

Bir çok kimse "inanıyorum" der. Yâni çıkıp da karşıya, böyle kapkara, kıpkızıl şekilde "İnanmıyorum" diyen insan da var mıdır? Belki vardır ama çok nâdirdir. Ben nice dinsizler bilirim, hayat hikâyelerini biliyorum. Nice feylozoflar biliyorum batılılardan Niche gibi, böyle bütün ömrünce "Yok!" diye inat ederek, inkâr ederek Allah'ın varlığını reddederek yaşamış. Ama sonunda, ahir ömründe ne yapmış? Ya itiraf etmiş. Ya da oynatmış, çıldırmış, delirmiş, intihar etmiş... Yâni başka yolu yok. Çünkü bu kâinat mâdem bu kadar güzellikle, mükemmellikte var. O halde bu güzelliği yaratan, bu mükemmelliği düzenleyen bir âlemlerin Rabbi var. Kesin! Yâni çok açık bir gerçek.

Batılı da böyle diyor, Fransız, Alman, İngiliz, Amerikalı... Doğulu da böyle diyor, Japon vs... Bir bizim memleketteki kendisini münevver sanan, aydın sanan ama aydın değil, ama dünyadan haberdar değil, medeniyetten haberdar değil, nezâketten haberdar değil. İnkâr ediyor.

Ona sorsan, gazetelerine bakıyorsun. Yâni hayret ediyorsum, tüylerin diken diken oluyor. "Dört milyon insanı kesersen memleket düzelir." Kesmekle hiç birşey düzelmez. Dört milyonun herbirinin ailesinde beş kişi varsa yirmi milyon düşman elde edersin. Hem de intikam ateşiyle yanan insanlar çıkar ortaya. Dört milyon kesince kendi kafalarına göre dünya düzelecek. Rusya öyle yaptı da, kesti de ne oldu? Yıkıldı çünkü öyle gitmez!

Nasıl gider? Hürriyetle, ahlâkla, edeple, faziletle, fedâkârlıkla, dürüstlükle, çalışmakla gider ileriye milletler. Lâfla olmuyor. Lâfla peynir gemisi yürümüyor. Palavrayla olmuyor. İşte bunu bilmiyorlar.

Biz onların felsefelerini biliyoruz. Onların inançsızlıklarını, onların inançsızlıklarını öğrendikleri filozofları biliyoruz. Ama onların bilmediği başka şeyleri de biliyoruz. Cahilliklerini anlamaları lâzım.

"Allah'ı zikretmek, Allah'ın azabından en çok kurtarıcı... Bundan daha kurtarıcı bir şey yok. Daha başka bir güzel ibadet yok." deyince -- tabii sahabe-i kiram merakla, aşk ile, şevk ile Peygamber Efendimiz'i dinliyorlar, her sözüne, her kelimesine önem veriyorlar -- (Kàlû) dediler ki: (Ve lel-cihâdü fî sebîlillâh) "Allah yolunda cihad etmekten de mi bu zikrullah daha üstün?"

Tabii bu soruları ne kadar haklı. Çünkü Kur'an-ı Kerim'de Allah yolunda cihad edenlerin ölürlerse şehid olduklarını, Allah'ın çok büyük ikramlarına erdiklerini okuyorlar. Ayetler var tamam. Haklı olarak sordular. Yâni bu zikrullah cihaddan da mı üstün? Çünkü cihadda malını ve canını veriyor. Nihayet şehid oluyor. Hayatı gidiyor elden. İnnâ lillâh ve innâ ileyhi râcin. --Allah bizi o şehidlerin şefaatlerine erdirsin-- Tabii cihadın sonunda ölürse şehid oluyor, kalırsa gàzi oluyor. "Cihaddan da mı üstün? Yâni Allah yolunda cihad etmekten de mi üstün zikrullah?" deyince Peygamber Efendimiz:

(Kàle velel-cihâdü) "Evet cihaddan da üstün. Cihad bile değil zikrullaha denk olabilecek şey."

Cihaddan da üstün. Çünkü muhterem izleyiciler ve dinleyiciler! Eğer cihadı, savaşı, inançsız insanlar yaparsa savaşın da bir feyizi, bereketi, hayrı, neticesi olmaz. O zaman işte tarihteki meşhur istilâlar, meşhur katliamlar, meşhur saldırılar, meşhur harpler olur. Tarihte biliyoruz. Yâni insan tarih boyunca kan dökmüş, birbirlerine saldırmış, yakmışlar yıkmışlar. Bir yerden başlamışlar yıkmaya. Şehirleri yıka yıka kıtalar geçmişler, ülkeler geçmişler... Böyle olur. Yâni Allah sevgisi, Allah aşkı, sorumluluk duygusu, zikrullah, Allah'ı anmak, düşünmek olmayıca cihadın da kuru kuruya kıymeti yok.

Cihadı kıymetlendiren zikrullahla uyanmış gönüllere sahip gàzilerin, mücahidlerin olmasıdır cihadın içinde. Cihadın Allah rızası için olmasıdır. Yâni Allah'ı zikrede ede, Allah düşüncesiyle olmasıdır sonuç itibariyle.

"Evet" dedi, "Cihad da (illâ) ancak (en tadribe biseyfike hattâ yenkatıa) kılıcını vuruşa, vuruşa kılıcın kırılıncaya kadar çarpışman, (sümme tadribe hattâ yenkatıa) sonra bir başka kılıp alıp gene vuruşa vuruşa onun da kırılması" diyor. Böyle dedi.

Yâni böyle yapacak. Ondan sonra kılıcı kırılınca ne olur bir insanın? Ne olur? Düşmanlar saldırırlar. İki kılıcı kırdı, yoruldu. Nihayet on tane yirmi tane düşman öldürse bile işte başına üşüşürler, şehid olur. Şehid olunca tabii o zaman zikrullah gibi güzel bir iş olmuş oluyor.

Yoksa sırf savaşa girip çıkmak yetmiyor. Çünkü savaşın da günahları var. Savaşın Allah rızası için olmaması var, ganimet arzusuyla olursa kıymeti yok, savaşta savaşmayan masumlara, çocuklara, kadınlara kötülük yapılırsa kıymeti kalmıyor, ganimet malı saklanırsa, çalınırsa kıymeti kalmıyor... Yâni onların hepsi birer günah oluyor. Savaşmış olan insanın ecrini götürebiliyor.

O bakımdan savaş meselesi şartlı. Ancak makbul bir şekilde çarpışır ve makbul bir şekilde şehid olursa o zaman kurtulmuş oluyor. Ama öteki türlü zikrullah çok kıymetli.

Şimdi tabii "İslâmcı yazarım," diyen veyahut "Ben falanca yerde hocayım, profesörüm," diyen veyahut "Ben falanca gazetede yazarım, çizerim..." diyen insanlar çıkıyor; işte gazetelerde, televizyonlarda da gördük. İki üç sene önce Ramazanımız zehir oldu. Zikreden insanların saçlarını başlarını sağa sola çevirmeleri, sallamaları, o sahneler korkunç sahneler olarak sunuldu. "İşte tarikatlar, zikirler böyle kötüdür" demeye getirildi Arkasından işte falanca kimseyle filâncanın bir dairede basılması vs. filân...

İyi ama öyle bir olayla tüm bir zümre, hepsi kötülenir mi? Yâni Mevlâna da mı kötü, Yunus da mı kötü, Hacı Bayram da mı kötü? Ne bileyim, mübarek insanlar, Abdulkàdir-i Geylânî Hazretleri mi, Ahmed-i Yesevî Hazretleri mi kötü veyahut Bahâeddin-i Nakşibend Efendimiz mi kötü?.. Yâni ne olur? İyileri var ama işte onların yolunda gitmeyip de sağ gösterip, sol vuranlar, iyi görünüp de kötü kötü olanlar deseler de ayırsalar ya!

Peygamber Efendimiz SAS şairlerine demiş ki: "Bu müşrikler müslümanlara şiir yazıyorlar, hakaretler ediyorlar. Siz de bunlara cevap verin." Peygamber Efendimiz'in aleyhine şiirler düzenliyorlar. Onlara cevap verilmesi lâzım. Tabii cevap verirken, "Sen şöyle kötü oğlu kötüsün..." filân dese o aleyhte şiir yazan, hicv yapan, yazan müşrik şairlerin bir kısmı müslümanların akrabası filân olabiliyor. Hz. Ebû Bekr-i Sıddìk demiş ki: "Yâ Rasûlallah, ben, tereyağıdan kıl çeker gibi ayırırım. Yâni müslümanların nesl-i pâkine dokundurmam, siz zât-ı âlinize dokundurmam," diye söylemiş.

Yâni iyiyi kötüyü ayırıp haklıya hakkını vermek lâzım, haksızı ortaya çıkarmak lâzım.

Allah'ı zikretmek bir kere kulluk borcudur. Allah bu kadar nimet veriyor. Yâni biz neyiz? Allah'ın nimetlerinin toplanmasından meydana gelmiş bir varlığız biz. Allah'ın nimetlerinin bileşkesidir bizim varlığımız. Yaşıyoruz çünkü. Milyarlarca hücreden biraraya gelmişiz. Nice nice uzuvlar çalışıyor. Sıhhatli yaşamamız için sayısız lütuflar birarada çalışıyor da ondan sonra biz sağlıklı yaşıyoruz. Bir kere bunlara teşekkür borcumuz var. Her nimete teşekkür borcumuz olduğuna göre biz sabahtan akşama kadar "Çok şükür yâ rabbi, teşekkür yâ rabbi!" desek yine bitiremeyiz. Yâni her nimetin karşısına teşekkürü koymayı bile beceremeyiz.

Millet tabii zikrullahı çok buluyor. "Aaaa!" diyor, "Böyle şey olur mu?" Peygamber Efendimiz söylemiş: "Günde yüz defa estağfurullah de, yüz defa lâ ilâhe illallah de, bin defa Allah de, yüz defâ salâvât-ı şerife getir. Subhânallahi ve bihamdihi, subhanallàhil-azîm ve bihamdihî estağfirullah de. Hasbünallah ve ni'mel-vekîl de. Allàhu Ekber de. Subhânallah de. Lâ ilâhe illallah de..." Ne var yâni?!. Bunların mânâsını bilerek söyledi mi ne kadar güzel oluyor!

Aynı sayfadaki diğer bir sahih hadis-i şerifi de Tirmizî, Ahmed ibn-i Hanbel gibi sahih kaynaklar, hem de "Sahih hadistir" diye beyan etmişler. Abdullah ibn-i Amribnül-Âs'dan rivayet olunmuş ki Peygamber Efendimiz SAS Hazretleri şöyle buyurmuşlar:

RE. 376/5 (Mâ alel-ardı ehadün yeklü lâ ilâhe illallàh vallàhu ekber ve lâ havle ve lâ kuvvete illâ billâh illâ küffiret anhu hatàyâhu ve lev kânet misle zebedil-bahr) Diyor ki Efendimiz:

(Mâ alel-ardı ehadün) "Yeryüzünde hiçbir kimse yoktur ki (yeklü lâ ilâhe illallàh vallàhu ekber ve lâ havle ve lâ kuvvete illâ billâh) bu sözleri söyleyen hiçbir kimse yoktur ki..." Bu sözler hangisi? Lâ ilâhe illallah, vallàhu ekber, ve lâ havle ve lâ kuvvete illâ billâh. Üç cümlecik. "Yeryüzünde bu sözleri söyleyen hiçbir kimse yoktur ki (illâ küffiret anhu hatàyâhu) onun bütün hataları, günahları, suçları, kabahatleri afv ü mağfiret olunur. Günahlarına bu güzel sözleri keffaret olur, günahları silinir; (ve lev kânet misle zebedil-bahr) denizin dalgaları değil, dalgalarının üzerindeki köpüklerinin sayısı kadar günahı, hatası olsa bile."

Arkasından da hadis alimi İmam Tirmizî: "Sahih hadis." demiş. Yâni uydurma değil, zayıf değil. "Acaba?.." demeye lüzum yok.

İşte böyle diyenin günahlarını Allah afv ü mafiret ediyor. Neden? Çünkü bakın ne kadar büyük sözler! Ne kadar büyük inanç var bu sözlerin içinde:

Lâ ilâhe illallah; ancak Allah var. Allah'ın şerîki nazîri yok. Başka mâbud, başka ilah, başka tapınılacak yok. Putlar yanlış. Haçlar yanlış. Allah'tan gayriye tapmak yanlış. Şirk küfür...

Lâ ilâhe illallah! Bunu anlamak çok önemli. Çünkü Allah'ı anlayan, bilen, tanıyan, Allah'ın her yerde hâzır ve nâzır olduğunu bilen, kimse olmayan yerde bile günah işleyemez. Polisin, müfettişin olmadığı yerde bile yanlış yapmaz. Çünkü "Allah görüyor." der. Nitekim öyle diyor. "Allah görüyor." diyor. "Allah'ın bildiğini senden mi saklayayım." diyor. Dosdoğru söylüyor iyi müslüman. İyi müslüman yetişmişse...

--Efendim, ben bir hacı tanıyorum da, efendim bilmem ticaret yaparken kırk tane yemin ediyor...

Tamam. Senin eğitimin doğru düzgün yetiştirtmemiş ki adam işte hacca gitmiş ama gene de İslâm'ı tam öğrenememiş. Çünkü İslâm'da yalan yere yemin yok. Yemini yalan yere edip de ticaret yaptığı zaman kazancı haram oluyor. O haramın da faydası yok. Bir müslüman böyle şey yapmaz. Eğitim eksik, işte kusurlu bir şey.

Yâni birisi dese ki: "Yâ ben bir dişçi tanıyorum. Adamın dişini sökeyim derken çene kemiğini koparttı, adamı sakat bıraktı." Tamam. Onun ehliyeti var mıydı? Demek ki diş eğitimi yanlış. Kaçak olarak çalışıyor demek ki. Yakalayın muhakeme edin, cezâsını verin...

Neden diş hekimliği diploması olmadan diş muayenehanesi açılmıyor? Neden uzun yıllar saçı sakalı --sakal da bırakmıyorlar ya-- saçı ağarıncaya kadar tahsil görmeden bir insanı cerrah, yâni operatör yapmıyorlar. İyice bilgi kazansın diye.

E sen din adamının yetişmesine bu kadar gayret göstermezse, engellersen, mâni olursan, kösteklersen, kızarsan, desteklemezsen, kötülersen, karalarsan, rağbet olmazsa... O zaman hiç kimse oraya rağbet etmeyince o zaman kimse iyi yetişmez. İyi yetişmeyince de sakat misaller ortaya çıkar.

Hadi bakalım, "İnşaat işlerini teknik üniversiteden mezun inşaatçıların, mimarların, mühendislerin yapmasına lüzum yok, herkes istediği inşaatı yapabilir" de, serbest bırak bakalım ne olur? İşte serbest bırakıldığı için binalar nasıl yerin dibine geçti. Yâni serbest bırakmak olmaz. Devlet takibi lâzım.

Burada Avustralya'da --arkadaşlar demin konuşuyorlardı-- gıda işlerinde devlet son derece dikkatle diyor, göz açtırmıyor, tertemiz olmasına dikkat ediyor. Çünkü halkını seviyor. Halkını koruyor. Sıhhatini koruyor.

E bizde tenha bir yerde götürüyorlar, ihtiyar bir merkebi kesiyorlar, arabayı çekemeyen bir atı kesiyorlar sucuk yapıyorlar, ondan sonra satılıyor meselâ, böyle şeyleri duyuyoruz. Bir şey olmuyor. İlâç yerine tebeşir tozu satıyorlar. Hastanede doktorlar kendileri söylüyordu: "Beş tane, altı tane uyuşturucu iğne yapıyorum, uyumuyor." diyor. Çünkü içinde müessir maddesi yok. Onları takip etsene! Yâni dikkatli takip edilmesi lâzım. Edilmeyince işte olmuyor.

Evet, lâ ilâhe illallah, Allah'ı bilmek. Bu sözü söylüyor, sözün birinci bölümü bu.

Vallàhu ekber; ve en büyük Allah! Ne en büyük filânca futbolcu, ne en büyük falanca artist, ne en büyük şu, ne en büyük bu... Ne devlet başkanı, ne vezir, ne padişah, ne komutan, ne sanatçı, ne edebiyatçı... Hiçbir şey. En büyük, vallàhu ekber, Allah! En büyük Allah!

Binâen aleyh, en büyüğün sözü dinlenir. Allah'a itaat edilir ve Allah'ın büyüklüğünü bilen bilir. Bilmeyenin haddini bildirir, o zaman öğrenir.

Eğer pendi hıredmendân zicânu dil niyâmûzî
Cihan ampend bâ talhî beyâ mûzet turâ rûzî

diyor. Edebiyatı okurken böyle bir Farsça beyit ezberlemiştim bir kitaptan. Yâni: "Eğer akıllıların nasihatlerin cân-u gönülden dinleyip de tutmazsan olaylar sana o hakikatleri acı acı bir gün öğretir. Yâni o zaman: "Haa, o doğru adamlar, doğru söylüyorlarmış mübarekler!" dersin ama belânı bulduktan sonra. Neden? Çünkü dinlemedin. Dinleseydin, o sözü dinleseydin, nasihate uygun hareket etseydin böyle olmayacaktı.

Lâ ilâhe illallah, Allah var, şerîki, nazîri yok, vallàhu ekber, ve Allah en büyük. Hiçbir şeyle mukayese edilmeyecek kadar büyük.

Ve lâ havle ve lâ kuvvete illâ billah; Allah'tan başka güç ve kuvvet sahibi yok. Gücün kuvvetin sahibi ok. Olduran da o, öldüren de o. Lütfa erdiren de o, kahra uğratan da o! Allah'a kul olursan; Peygamber Efendimiz diyor ki, Allah şöyle der: "Ben bir kulu sevdi mi onun gören gözü olurum, işiten kulağı olurum, söyleyen dili olurum, tutan eli olurum, yürüyen ayağı olurum." Yâni şeyi olağanüstü olur. Bütün duyguları kerâmetlerle dolu olur, her şeyi çok güzel olur.

Neden? Allah seviyor da ondan. Allah gördüğü şeyi ona bildirir. İşitemeyeceği şeyi ona işittirir, uzanamayacağı yere uzandırır, aldırtır, gidemeyeceği yere alır götürür, götüttürür...

Her şeye kàdir. Lâ havle ve lâ kuvvete illâ billah, güç ve kuvvet Allah'tadır, Allah'ladır, Allah'ın izniyledir, Allah takdir ettiysedir. İllâ billâh çok önemli. Güç ve kuvvet ancak Allah iledir. Ondadır. Bizim bu güçlü kuvvetli gördüğümüz şeyler nedir? Hep Allah'ın kanunlarına göre ve müsadesine göre, kaderine göre, müsade ettiği kadardır. Yâni yine Allah'ındır. Müsade etmediği zaman olmaz.

Firavun, ordusuyla kovaladı Mûsâ AS'ı yakalayabildi mi? Yakalayamadı. Neden? Allah yakalanmasını istemedi. E yakalamak için uğraşmadı mı? Uğraştı. Bütün devlet imkânlarını seferber etti. Ama kendisi boğuldu. Mûsâ AS'ı kovalarken ordusuyla beraber kendisi boğuldu.

Nemrud, İbrahim AS'ı öldürmek istemedi mi? İstedi. Bütün devlet kuvveti, gücü, askeri elinde değil miydi? Elindeydi. Ateşi yakmadılar mı? Yaktılar. İbrahim AS'ı ateşe atmadılar mı? Attılar. Bunu yahudiler de biliyor, hristiyanlar da biliyor, müslümanlar da Kur'an'dan okudukları için, Allah bidirdiği için çok iyi biliyorlar. Ateşe attıkları İbrahim AS yanmadı. Yaktırmadı Allah. Cümle cihanın bildiği bir şey.

Allah kurtarırsa kurtarır. Allah yakalarsa, kimse Allah'ın kahrından bir insanı kurtaramaz. O zaman cihânın halkı biraraya gelse bir şey olmaz. Lâ havle ve lâ kuvvete illâ billah. Hakîkî tevhid budur.

Yâni lâ ilâhi illallah, Allah'tan başka tanrı yok. Allah'a ibadet edilecek. Öyle politeizm, dualizm yok, ikicilik yok, çok tanrıcılık yok, putçuluk yok, haççılık yok... Ne var? Allah'a ibadet etmek var. Tamam, bu zahirî tevhiddir.

Ama "lâ havle ve lâ kuvvete illâ billah" kâinatın esrârını anlayan ârif insanların tevhidir. Gücün, kuvvetin Allah'ta olduğunu görebilmek. Herkes göremez. "Ben Allah'a inanıyordum, Allah beni zelzeleden kurtardı." demiş bir şahıs. "Ben Allah'a inanıyordum, Allah beni kurtardı." demiş. Yâni zelzeleyi de verenin Allah olduğunu biliyor yâni. Allah'ın kurtardığını biliyor.

Ama bazısı buna inanmıyor. İnanmıyor, tamam. İnanmak, inanmamak insanın önünde iki seçenektir, iki yoldur. Ama aklın varsa, olayları iyice düşünürsen, herşeyi güzel düşünürsen; filozoflar inanıyor, alimler inanıyoru, bilginler inanıyor. Sen eksik olduğundan inanmıyorsun.

İnanmamakta serbestsin ama yanlış; tabii meselâ bir adam içki içmekte serbest ama içki sıhhate zararlı. Esrar içmekte de serbest. İçerse esrar içtin diye onu devlet cezalandırmıyor bildiğim kadarıyla. Ancak esrar satıcıyı, yasak olduğu için onu yakalıyor. Yoksa içene birşey demiyor. Hastaneye alıyorlar, tedavi ediyorlar filân... Halbuki o da zararlı. Yâni onu da içittirmemesi lâzım. İşte o kendi isteğiyle içiyor ama mahvoluyor. Yâni kötü şeyi yaptırtmamak lâzım! Bazı insan kötü şeyi alıştığı için bırakmak istemez.

İslâm, kötülükleri yaptırtmama yolunu güdüyor. 20. yüzyılın medenyeti kötülere de hürriyet tanıyor. Kötülere de hürriyet tanındığı için de cümle cihan, bütün ülkeler zulüm içinde. O bakımdan "Lâ havle ve lâ kuvvete illâ billâ, güç kuvvet Allah'ındır" deyip inanmayanlara filân aldırmadan kendi yolunda, sırât-ı müstakìmde, sebîlür-reşâdda, iman yolunda insanın yürümesi lâzım.

Böyle dedi mi, bu üç sözün mânâsını söyledi mi, anladı mı bütün günahları silinir. Allah mükâfatlandırır yâni. "Sen işin gerçeğini anlamış, uyanmış, gerçeği bulmuş, sonuca ulaşmış bir kulsun." der, onu afv ü mağfiret eder. Bakın üç tane kelime, onu söylemek insanı ne kadar mükâfatlara erdiriyor, nasıl cezâlardan, belâlardan kurtarıyor aziz ve muhterem kardeşlerim!

Yine bir hadis-i şerif daha okuyalım. Her birisi çok çok tatlı. Ebû Hüreyre RA'den ibn-i Asâkir rivâyet etmiş ki:

RE. 376/3 (Mâ alel-ardı min müslimin yetevaddau feyüsbiğul-vudûa lisalâtin mefrûdatin illâ gufire lehû fî zâlikel-yevmi mâ meşet ileyhi riclâhu ev...) burda ev değil, (kabadat aleyhi yedâhu ve nazarat ileyhi aynâhu ve semeat ileyhi üznâhu ve nataka bihî lisânuhû ve haddesethu bihî nefsuhû)

Birincide "ev" diye yazmış. Tabii biz de öyle yazdığı için öyle okuyoruz. Ama ötekiler hep "ve" diye gittiği için birincinin de "ve" olması daha uygun. Kaynaklara bakılırsa ev mi ve mi olduğu anlaşılır. Ev yâhud demek, ve ve dahî demek.

Metn-i mübârekini okuduğumuz bu güzel hadis-i şerifin mânâsına gelelim. --Hepsi güzel, inci, cevher--

(Mâ alel-ardı min müslimin) "Yeryüzü üzerinde hiçbir müslüman yoktur ki, (yetevaddau feyüsbiğul-vudû') Abdest alsın da, abdestini de güzelce, yâni böyle çalıp çırpıp paldır küldür hızlı değil de usûlüyle, tadını çıkartarak ve güzel abdest almışsa (lisalâtin mefrûdatin) farz bir namazı kılmak için, öğle, ikindi, akşam, yatsı... Farz bir namazı kılmak için böyle kalkıp abdest almış, abdestini de güzel almış hiç bir müslüman kul yoktur ki şu yeryüzünde (illâ gufire lehû fî zâlikel-yevm) bugün onun işlediği mağfiret olunur günahları, (mâ meşet ileyhi riclâhu) iki ayağıyla gittiği yerlerle ilgili olarak bulaştığı günahlar affolunur..."

Meselâ nereye gitti? Afedersiniz, meselâ günahlı bir yere gitti ayaklarıyla. Dedikodulu bir yere gitti diyelim --hafifinden gibi şöyle-- veyahut meyhane gibi veyahut daha başka günahlı bir yer gibi... Ayağıyla günahlı bir yere gitmişse, ayağının yürümüş olduğu o gün yürümesiyle kazanmış olduğu günahları mağfiret olunur, bir...

(Ev kabadat aleyhi yedâhu) "İki elinin tutmuş olduğu, yâni eliyle işlemiş olduğu günahlar affolunur, (ve nazarat ileyhi aynâhu) iki gözünün bakmasıyla iktisab etmiş olduğu günahlar affolunur, (ve semeat ileyhi üznâhu) iki kulağının dinlemesiyle hâsıl olmuş günahları affolunur, (ve nataka bihî lisânuhû) diliyle söylemiş olduğu sözlerden iktisab ettiği günahlar affolunur, (ve haddesethu bihî nefsuhû) içinden kendi nefsinin, kendisine söylediği şeylerle hâsıl olan günahlar affolur."

Ne demek içindeki nefsinin kendisine söylediği şeyler? Meselâ insanın için ne der? "Şu karşıdaki adam ne kötü adam gàliba." filân... Bu ne oldu? Sui zan oldu. Yâni, "Şu yaptığı iş herhalde şundan dolayı. Herhalde şöyle geliyor benim yüzüme gülüyor ama bir menfaati var da ondan yapıyor." E belki temiz kalpli adam. İçi onu sahtekâr diye düşünüyor. İşte bu içinin o sözü, yâni o zannı günahtır. Sui zan. İnsanın içinden sui zannı, kötü zannetmesi günahtır. Kötü hayal etmesi günahtır. Dedikodusu, gıybeti günahtır. İşte içinden böyle bunları geçirdiği zaman kendi nefsi kendisine söylemiş oluyor.

Hâsılı, "Bir insan güzel abdest alır, abdestini de böyle usûlüne uygun yapar da farz bir namaz için güzelce bir abdest alırsa o gün ayağıyla, eliyle, gözüyle, kulağıyla, diliyle, hattâ kalbiyle, düşünceleriye, yanlış düşüncelere düşerek işlediği günahlar affolunur." diyor Peygamber Efendimiz. Demek ki beş vakit namaz kılan temizleniyor, beş vakit aldığı abdestle temizleniyor.

Bazıları abdest almaya üşenir. "Şu namazı da çıkartayım" filân diye sıkıştığı halde abdestini tazelemez. Bu da yanlış. Mekruh olur. Çünkü o sıkışıklıkla namaz kılması doğru olmuyor. Gitsin abdestini tazelesin. Bak abdestin sevabı var. Yâni abdestten kaçmamak lâzım.

Sonuncu bir hadis-i şerifle sohbetimi tamamlamak istiyorum. Yine Ebû Hüreyre RA'den buyurmuş ki Efendimiz; Hatîb-i Bağdâdî, Tayalisî, İbn-i Asâkir gibi kaynaklarda kaydedilmiş, bu zâtların yazdığı kitaplarında:

RE. 376/1 (Mâ ubidallàhe bişey'in efdale min fıkhin fid-dîn, ve lefakîhun vâhidün eşeddü aleş-şeytâni min elfi âbid. Ve likülli şey'in imâd, ve imâdu hazed-dîn el-fıkh)

Bu hadis-i şerifi çok eski sohbetlerimde söyledim sizlere. Tabii o eski sohbetleri şimdi belki dinlemeyenler de vardır, ilk duyanlar da vardır. İkinci defa duyana da bir zararı yok. Çünkü Kur'an-ı Kerim'i insan bitirince gene başına geçiyor Gene okuyor. Kaç defa okursa sevabı o kadar çok.

(Mâ ubidallàh) "Allah'a ibadet olunmadı. (bişey'in efdale min fıkhin fid-dîn) dinde fakih olmaktan daha güzel, daha faziletli bir şekile Allah'a ibadet olunmamıştır. Allah'a en güzel ibadet etme şekli dini iyi bilerek ibadet etmektir." demek.

(Fıkhin fid-dîn) Dinin inceliklerini bilip, dinde anlayışı, bilgisi, sezgisi, görgüsü, kanaati sağlam, tecrübesi tam olan demek. Yâni din alimi, ama hakîkî din alimi. Öyle boyama değil. Boyayı doldur küpün içine. Zır cahil bir insanı küpün içine sok, çıkar. "Bu Adam İslâm alimi" diye yutur millete. Öyle şey yok, öyle yağma yok! Dini tam bilen, özüyle...

Adam çıkıyor küpün içinden, "Zikrullah yoktur" diyor. Neden? Cahil de ondan. Ne ayet bilir, ne hadis bilir, ne Arapça bilir, ne dinî tahsili var. Bazen dinî tahsili olmak bile yetmiyor. Çünkü bunlar ömür boyunca kazanılan bilgiler. Bak Peygamber Efendimi buyuruyor ki: "Dini iyi bilen, dini bilgisi, sezgisi, tecrübesi, duygusu yerli yerinde olan bir insanın o müktesebâtıyla yaptığı ibadetten daha güzel bir şekilde Allah'a ibadet edilmemiştir." Yâni cahilâne ibadetle değil. Anlayışlı anlayışlı, dinin de esrârını âdâbını, mânâsını, hikmetini bilen bir insanın o bilgisiyle yaptığı ibadet, Allah'a kulluk kıymetli.

(Ve lefakîhun vâhidün eşeddü aleş-şeytâni min elfi âbid.) "Dini böyle bu tarzda, bu kadar güzel derinlemesine hazmetmiş, bilen bir tek alim, bir fakih, şeyatana bin tane sırf ibadet eden abidden..." Yâni bilgisi böyle olmadan kendisini ibadete vermiş. "Abidden, bin kişiden daha şiddetlidir. Şeytanı yener, şeytanı kaçırtır, şeytanın zararını engeller böyle bir tane alim, bin tane şuursuzca, derinlemesine bilmeden yatıp kalkıp, namaz kılıp ibadet yapan abidden daha kıymetlidir. Şeytanı daha iyi kaçırtır. Şeytanın tesirini daha iyi izâle eder. Şeytanın faaliyetleini daha güzel köstekler. Şeytanı yener. Bir tane fakih, bin tane öyle cahil abidden daha kıymetlidir."

Yâni cahil de demiyor da burda, ben mesele anlaşılsın diye söylüyorum. Bazı insan mesela namazı seviyor, kılıyor. Güzel, yani namazı kılması fenâ değil. Hergün oruç tutuyor veya:

--Münasip, hadislere uygun tarif edilen zamanlarda hep oruçlu, maaşallah dindar bir insan, muttakì bir insan...

--Eee, Arapça bilir mi?

--Bilmez.

--Fıkıh bilir mi?

--Bilmez.

--İlmihalden anlar mı?

--Anlamaz. Ama işte çok iyi insan da, ümmî de, bilmiyor da, ümmîleri de Allah bazen seviyormuş ya, Peygamber Efendimiz de ümmî imiş ya...

Peygamber Efendimiz'in ümmîliği öyle ümmîlik değil. Peygamber Efendimiz'in ümmîliği: Bir alimden, bir şeyden öğrenmedi; Allah öğretti. Yâni başka bir yerden tahsil görmedi ama Allah'ın öğrettiği. Onu ümmîliği alimlerin sultanı yaptı, alimler onun ayağına su dökemeyecek hâle getirdi. Allah-u Teàlâ Hazretleri'nin onu yetiştirmesi. Ümmîliğe ordan pay çıkartmasınlar.

--Adam işte çok iyi. Kasaba kasaba dolaşıyor, köy köy dolaşıyor, bilmem şöyle yapıyor, böyle yapıyor filân...

--Eee, pekàlâ güzel. Bilgisi?..

--Yok. İşte millet seviyor bunun böyle...

--İyi ama bilgisi yok.

Yâni beş tane, dokuz tane doğru şey söyleyip de bir tane yanlış şey söylese, o yanlış şeyi halka söyleyip öğretse bu yanlış asırlarca gider. Yâni sapıtır gider.

Bugün meselâ Türkiye'de, Pakistan'da, Sudan'da, Afrika'da, her yerde müslümanların durumları içler acısı. Yâni müslümanım diyen insana bakıyorsun, Kur'an'a, sünnet-i seniyye aykırı bir sürü durum. Ailevî yaşantısı, konuşması, giyinmesi, kalkması, oturması, yemesi, içmesi, her şeyi hatalı... E niye? Çünkü işte böyle töreleşmiş artık, cahillik geleneselleşmiş, öyle gelmiş, öyle gidiyor. Olmaz!

Çocuğa Kur'an'ı öğreteceksin. Mânâsını öğreteceksin. Fıkıh öğreteceksin. Sünnet-i seniyyeyi öğrenecek. Tasavvufu öğrenecek, ihlâsı öğrenecek. Temiz kalple iş yapmayı öğrenecek. Öyle derin bir zât-ı muherem olacak. O zaman baş tâcı olacak. Al o zaman başının üstünde gezir. Başına taç olsun insanların. Çünkü hazmetmiş dini. Kimsesi sömürmek istemiyor. bilmeden konuşmuyor, bilmediği zaman susuyor. Bildiğini söylüyor. Ama bildiği de çok, derya gibi. Tamam böyle insan.

İşte böyle bir insan böyle olmayan bin tane ibadet ehli insandan daha iyidir, daha şiddetlidir. Şeytanı daha çok yener, daha çok kaçırtır.

(Ve likülli şey'in imâdun) "Her şeyin, böyle yükselen binalar, çadır vs. her şeyin bir direği vardır. Onu yükselten dayanağı, direği, sütunu, temeli vardır herşeyin. (Ve imâdü hazed-dînil-fıkh) Bu dinin de direği fıkıhtır. Yâni bu din fıkıhla ayakta durur. Cahillikle durmaz."

Şimdi ben kesin söylüyorum. Hatta ben söylüyorum demeyim. Bizim bir sanayici, fabrikaları olan çok kıymetli ihvânımızdan bir kardeşimiz anlattı: "Hocam, ben Aşır Efendi Camii'ne gidiyorum." dedi. Bu Sirkeci'nin üstünde böyle aydın, akıllı, fikirli, tahsilli, görgülü tüccarlarının büyük müesseselerinin olduğu yer. Yâni bu camiye gelen cemaat de seçkin insanlar herhalde.

"Ben camide şöyle bir merak ettim, hergün camiye gittiğim için. Ordaki cemaate bir subhânallahın mânâsını sordum" dedi. "Çok kimse bilmiyor." dedi. Yâni İstanbul gibi ilmin merkezi olan bir şehirde, böyle güzel bir aydın müslümanların, türccarların, zenginlerin yaşadığı bir yerde bir camide insanlar bu kadar cahil olursa köydeki, dağdaki ne olacak? Onlar hiçbirşey bilmez. Onlar o zaman neler yaparlar. Derisini yüzerler milletin din nâmına, ne kadar hatalı işler yaparlar!

Bu dinin direği dini bilmektir, fıkıhtır. Bu da lâfla olmaz. Çocuğunu yetiştireceksin. Nasıl yetiştireceksin? Ben, şimdi çocuk yetiştirmek gerekse nasıl yetiştiririm? Bir kere önce Kur'an-ı Kerim'den başlarım. Arapçayla beraber güzelce Kur'an-ı Kerim'i, tefsirleriyle, büyük alimlerin anlattığı şekille Kur'an-ı Kerim'i bir güzel öğretirim. Derim ki:

--Bak evlâdım, bu Allah'ın kelâmı Kur'an-ı öğrendin. Hayatını buna göre tanzim edeceksin. İşte:

--Hocam, babam, dedem... neyse, Ben bu ayetin mânâsının nasıl uygulanacağını bilemiyorum.

--Ha tamam, bu ayetlerin uygulamasını ilk önce Peygamber Efendimiz kendisi göstermiş. Gel şimdi Peygamber Efendimiz'in sünnet-i seniyyesini öğren, derim.

Çocuk zaten Kur'an biliyor. Temelin de Kur'an olduğunu biliyor. Arapçayı da biliyor. Gelir, Peygamber Efendimiz'in hadis-i şeriflerini sahih hadis kitaplarından okur. İmam Buhârî'den, Müslim'den, Neseî'den, Tirmizî'den, İbn-i Mâce'den, Ahmed ibn-i Hanbel'den... Tamam mı? Güzel!.. Fıkıh kitaplarını okur, dini güzelliğiyle, temelinden öğrenir.

Karşısına bir olay çıktığı zaman, "Kardeşim senin bu yaptığın doğru değil. Çünkü bu hususta Peygamber Efendimiz şöyle buyurmuş, âyet-i kerimede şu var." der, "Zina etme." der, "İçki içme." der...

Şimdi bunları söylediğin zaman kızıyor millet: "Elâlemin içkisine ne karışıyorsun?" Pekiyi ben karışmayayım, polis niye karışıyor? Tamam ben sustum, polis niye karışıyor?..

Burda Avustralya'da geçen gün bizi durdurdular. Polis kenara çekti. Biz de dedik ki, "Ya hızlı gitmiyoruz, polis bizi niye kenara çekti?" Camı açtı, nezâketle selâm verdi, arabayı süren kardeşimize dedi ki: "Lütfen şuraya üfürür müsünüz?" dedi. Bir şey verdi. Böyle maşayla tuttu, torbanın içinden temiz, sağlık kurallarına uygun bir şey çıkarttı, ona üfüttürdü, onu alete taktı. "Ne yapıyor bu?" dedim. "Hocam, dedi, bu alkol içmiş miyiz diye onu inceliyor." dedi. Ondan sonra

"--Buyrun geçebilirsiniz." dedi. Bizim arkadaş da dedi biz müslümanız zâten, içki içmeyiz."

"--İyi ama müslümanlardan bazıları içiyor." dedi.

Yâni Avustralya'nın polisi de karışıyor, Türkiye'deki polis memurlarımız da, --o cefâkâr, cefâkeş, gece gündüz uyumayan, kırk sekiz saat nöbet tutan memurlar da-- onlar da durduruyorlar, alkol muayenesi yapıyorlar. Çünkü alkollü araba sürünce kaç kişi kazaya kurban gidiyor. Arabalar denize uçuyor. Virajlar dönülmüyor. Otomobil boğaz köprüsünden bariyerlere çarpıyor vs. vs. İçki fena.

Oh, işte bak polis de dinin gösterdiği istikàmette çalışan bir kimse oldu! Askeriyede içki içilir mi? Hadi içki şişesini al götür, koğuşta iç bakalım. Niye? Askerlik ciddî bir meslektir.

Ama senin elinin altında olan kimselere sen içirtmiyorsun... Ondan sonra doktor diyor ki: "Sigara içmek yasak." Ameliyattan sonra terli haliyle hemşireye diyor ki: "Şurdan bir sigara çıkart, yakıver, ağzıma tutturuver..." Doktor bey, hani içme diyordun başkalarına. Yâni:

Halka verir talkını
Kendi yutar salkımı

diye hep hocalara söylerler. Bir de biraz da başkalarının hataları görülsün yâni. Hatalı şeyi başkasına yaptırmamak için yasaklar koyanlar, ondan sonra onları kendileri başka yerde bol bol yapıyorlar. Çünkü mâ fevkleri yok. Onları teftiş edece kimse yok. Onlar o kusuru işliyorlar. Çocuk babasının emrindeyken sigara içmiyor, meyhaneye gitmiyor. Evledikten sonra, kendibaşına buyruk olunca sigaraya da başlıyor, içkiye de başlıyor, kumara da başlıyor...

Neden? Üstünde onu teftiş edecek, alıkoyacak, takip edecek kimse kalmadı boşluktan istifade ediyor. İstifade değil, kendisini mahvediyor.

Allah-u Teàlâ Hazretleri bizleri akla, mantığa, akl-ı selîme, çağdaşlığa, medeniyete, Allah'a güzel kulluğa, insan-ı kâmil olmaya muvaffak eylesin. Yanlış yollara saptırmasın. Yolunda daim, zikrinde kàim, ibadetine müdavim eylesin. Hayat bir imtihandır. Bu imtihanı başarıp, Cenâb-ı Mevlâ'nın, alemlerin Rabbi'nin divanına sevdiği, râzı olduğu kullar olarak vamamızı, varmanızı cümlenize, cümlemize nasib eylesin...

Aziz ve sevgili izleyiciler ve dinleyiciler, esselâmü aleyküm ve rahmetullàhi ve berekâtühû!..

03. 09. 1999 - AVUSTRALYA